Τα απομεινάρια μιας μέρας... της Γυναίκας!

 Τα απομεινάρια μιας μέρας... της Γυναίκας!

Θα σπάσει το κεφάλι μου απ’ τον πονοκέφαλο! Τρεις μέρες τώρα! Τι σόι hangover είναι αυτό; Μα τι ήπια η γυναίκα και δεν το κατάλαβα; Φοβάμαι πως αν ανοίξω την τηλεόραση σε κανένα τούρκικο σίριαλ, θα περπατιέται ο Βόσπορος, δε θα ταξιδεύεται... Τόσο ήπια!  Όλο το Βόσπορο... μα όλο!!

Τι  βραδιά κι αυτή! Βγήκαμε έξω, η Κατερίνα, η Έλσα, η Πέγκυ και εγώ! Θέλαμε να γιορτάσουμε -τρομάρα μας!- τη μέρα της γυναίκας! Λες και η γυναίκα είναι είδος που εκλείπει χρόνο με το χρόνο και μαζευόμαστε όλες οι... τσουράπες και μετριόμαστε για να δούμε πόσες ήρθαμε φέτος και να πιούμε στην υγεία μας!

Από νωρίς το απόγευμα ξεκίνησαν οι ετοιμασίες! Να πάμε κομμωτήριο, να βρούμε τι θα φορέσουμε, να ταιριάξουμε την τσάντα με το παπούτσι, το κραγιόν με το ρουζ, τα σκουλαρίκια με το κρεμαστό... Ουφ! Ούτε νύφες! Λιγότερη προετοιμασία κάνουν! Και ο λόγος; Ο γαμπρός έχει ήδη βρεθεί και περιμένει εδώ και μισή ώρα στα σκαλιά της εκκλησίας! Ενώ εμείς -ξανά μανά τρομάρα μας!- νομίζουμε ότι θ’ ανταμώσουμε το ταίρι μας εν μέσω καπνών, μπουζουκικών ιαχών,  και λάγνων τσιφτετελιών πάνω σε 10ποντες γόβες!

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για τη νυχτερινή μας έξοδο. Φτάσαμε και αφού δώσαμε το κλειδί του αυτοκινήτου στον παρκαδόρο, κοιταχτήκαμε όλο νόημα και είπαμε  ψιθυριστά «Τι κούκλος είναι αυτός!» Σχετικό, βέβαια, το «κούκλος» για τέσσερις γυναίκες που έχουν να κάνουν σχέση από την εποχή του... Ονούρ και της Σεχραζάτ! Τι να κάνω; Ο Βόσπορος που ήπια φταίει και θυμήθηκα πάλι την τουρκιά!

Μπήκαμε στο μαγαζί, συνάμενες - κουνάμενες, τινάζοντας τα μαλλιά και ταυτόχρονα βολιδοσκοπώντας με μάτια - ραντάρ όλο τον ανδρικό πληθυσμό γύρω γύρω! Λίγοι άνδρες, βέβαια, υπήρχαν! Τέτοια μέρα οι γυναίκες είναι πάντα περισσότερες! Παίρνουμε μαζικά το ρεπό μας, από τη σημαία, όμως, πλέον!

Καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι στη γωνία -σιγά μη μας έδιναν και το πρώτο τραπέζι πίστα- και παραγγείλαμε ένα μπουκάλι κρασί, που σύντομα έγινε δεύτερο και μετά από δυο τρία απανωτά τσιφτετέλια ήρθαν και τα κερασμένα σφινάκια από τα όμορφα αγόρια του απέναντι τραπεζιού! Χορεύαμε, κοιτάζαμε, πίναμε, ξαναχορεύαμε, ξανακοιτάζαμε και ξαναπίναμε... Όλη νύχτα, μέχρι το ξημέρωμα...

Το μακιγιάζ έλιωσε, τα χτενίσματα χάλασαν, τα καλσόν τρύπησαν,  τα πόδια πόνεσαν, τα μάτια έτσουξαν... τα ονόματα των αγοριών «απέναντι» δε μαθεύτηκαν ποτέ!! Είμαι σίγουρη πως βρίσκονταν σε μυστική αποστολή... Κάπως πρέπει κι εγώ να παρηγορηθώ, η γυναίκα! Δεν μπορεί! Ήταν σε μυστική αποστολή! Τέσσερις άντρακλες και να μη ρωτήσει κανείς τ’ όνομά μας;; Τι να τα κάνω τα κεράσματα;; Ντίρλα έφυγα από το μαγαζί, με πονοκέφαλο είμαι τρεις μέρες κι ένα όνομα, ένα τηλέφωνο, δε μου ζήτησε κανείς!!

«Μα πού πήγαν όλοι οι άνδρες, Κατερίνα μου;»

«Στα έλεγα εγώ, Αγγελική μου, πριν λίγο καιρό... Δε στα έλεγα; Δεν υπάρχουν πια!»

Μάλλον, ο τελευταίος άνδρας ήταν ο Ονούρ! Κι αυτός πήγε κι ερωτεύτηκε τη Σεχραζάτ! Και μετά έγιναν σίριαλ! Αμ δε, που θα ξαναβγώ του χρόνου! Σπίτι μου, στον καναπέ μου! Κανένα καλό τούρκικο σίριαλ, φίλες μου;;