Άρτος και... ποδοσφαιρικά θεάματα!

Άρτος και... ποδοσφαιρικά θεάματα!

Κυριακή πρωί! Ηλιόλουστο το ανοιξιάτικο πρωινό! Πίνω το καφεδάκι μου, τρώω το κέικ καρότου που μου έφερε η σπιτονοικοκυρά μου και ρίχνω και μια ματιά στην αγαπημένη μου κυριακάτικη εφημερίδα! Το μάτι μου πέφτει σε μια κριτική θεάτρου όπου η συγκεκριμένη παράσταση εκθιάζεται από τον κριτικό!

«Να πάτε οπωσδήποτε να την παρακολουθήσετε! Είναι η παράσταση του χειμώνα!» Αυτό διαβάζω στην εφημερίδα και αυτόματα θυμάμαι πως κάπου έχω δυο προσκλήσεις για το γνωστό αυτό θεατρικό έργο που -μάλλον- δεν πρέπει να χάσω!

Ψάχνω στην τσάντα μου, στα συρτάρια του κομοδίνου, στις τσέπες του παλτού μου και τελικά τις βρίσκω... δίπλα στη noisette! Γελάτε;;; Ό,τι ψάχνω τελευταία, δίπλα στη noisette το βρίσκω... Πότε δε λείπουν τα σοκολατάκια από το σπίτι μου! Ποτέ!

Δεν υπονοώ τίποτα! Μεταξύ μας, όμως, θα προτιμούσα να μην έλειπε ποτέ ένας άνδρας από αυτό το σπίτι! ΕΝΑΣ άνδρας, επαναλαμβάνω! ΕΝΑΣ! Όσο για το γλυκό, βρίσκεται πολύ πιο εύκολα από το... αρσενικό που ψάχνει η αφεντιά μου τα τελευταία χρόνια! Κάτι σε χιουμορίστα, έξυπνο, όμορφο, τρυφερό και σκληρό όταν χρειάζεται, με τρόπους αλλά και μαγκιά, γυμνασμένο όχι βέβαια φουσκωτό σάς βρίσκεται εύκαιρο;

ΓΥΜΝΑΣΜΕΝΟ!!! Σκέφτηκα τη μαγική λέξη και αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό το πρόσωπο του Παύλου! Το πρόσωπό του είπα! Όχι οι κοιλιακοί του, που -δε λέω- είναι χάρμα ιδέσθαι!

Ναι! Ο Παύλος από το γυμναστήριο! Αυτόν θα καλέσω για να πάμε μαζί στο θέατρο! Είναι καλό παιδί και έξυπνος! Όσες φορές έχουμε μιλήσει δείχνει να ενδιαφέρεται για μένα!

Αμέσως παίρνω τηλέφωνο και τον καλώ να πάμε στην απογευματινή παράσταση!

«Σήμερα το απόγευμα;» με ρωτάει. «Ξέρεις... παίζει η αγαπημένη μου ομάδα μπάλα και έχω ήδη κανονίσει να δω τον αγώνα στο σπίτι ενός φίλου! Δεν πειράζει, όμως, θα έρθω στο θέατρο μαζί σου! Θέλω πολύ να βγούμε παρέα!»

Μια χαρά, λοιπόν! Θέατρο με τον ωραίο Παύλο από το γυμναστήριο, που ούτε το επίθετό του ξέρω, ούτε τη δουλειά κάνει γνωρίζω! Εντάξει... δε σκάω κι όλας! Θα τα μάθω όλα απόψε!

Θεέ μου! Πότε πήγε τέσσερις και δεν το κατάλαβα; Πάω να ετοιμαστώ, να γίνω μία κούκλα!

Πέντε ακριβώς και το κουδούνι κτυπάει επίμονα! Κατεβαίνω στολισμένη, μακιγιαρισμένη, χτενισμένη -κούκλα βιτρίνας! Ήθελα να τον εντυπωσιάσω, βλέπετε!

Πρώτο ραντεβού, το ήμιση του παντός! Ανοίγω, ψιλοτρέμοντας από την αγωνία μου -έχω να βγω με άνδρα από τη γιορτή μου, Νοέμβρη μήνα! Τότε, μ’ ένα γνωστό της Έλσας βγήκαμε «τυφλό ραντεβού» και καταλήξαμε να τσακωθούμε για τα πολιτικά και κάναμε να μιλήσουμε στην Έλσα πάνω από ένα μήνα! «Τυφλό ραντεβού» και βλακείες! Τώρα, τουλάχιστον, ξέρω με ποιον βγαίνω!

«Καλησπέρα, Αγγελική! Ουάου! Είσαι εκθαμβωτική μ’ αυτό το μαύρο φόρεμα!»

«Σ’ ευχαριστώ! Μήπως θα έπρεπε να ντυθώ πιο απλά; Μήπως να πάω να βγάλω τις... 10ποντες γόβες;»

«Όχι, όχι!  Είσαι υπέροχη! Πάμε τώρα;»

«Ναι και βέβαια! Φύγαμε! Κι εσύ είσαι πολύ όμορφος μ’ αυτό το δερμάτινο σακάκι! Στο είπα; Δε στο είπα! Είσαι... κούκλος!»

Μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Η διαδρομή για το θέατρο λίγο μακρινή, μιας και κατεβαίνουμε από τα βόρεια προάστια στο κέντρο της Αθήνας! Ακούμε  μουσική από το ράδιο, ώσπου ο Παύλος με ρωτάει «Θα σε πείραζε ν’ ακούσω λίγο τον ματς μέχρι να φτάσουμε;»

«Εννοείται πως δε με πειράζει! Άκουσε ό,τι θες!» Από μέσα μου, βέβαια, έλεγα άλλα... «Δε με παρατάς κι εσύ και η μπάλα σου Κυριακάτικα! Η μουσική δεν είναι καλή, η κουβέντα μας για την ανακύκλωση δεν είναι ενδιαφέρουσα, η παρέα μαζί μου  -μια κούκλα ζωντανή- με 10ποντα και μίνι δεν είναι η ομορφότερη; Τι το θες τότε, Χριστιανέ μου, το γήπεδο με τις αγριοφωνάρες των φιλάθλων και τους σουρεάλ σχολιασμούς; Άκου εκεί... «ο μάγος της στρογγυλής θεάς!» Εδώ είναι η θεά, αγόρι μου, δίπλα σου και όχι ολοστρόγγυλη σαν κεφτές, αλλά με καμπύλες σαν ζουμερή γυναίκα!»

«Φτάσαμε, Αγγελική μου! Μπες μέσα εσύ κι εγώ παρκάρω κι έρχομαι!»

Μπαίνω μέσα εγώ, κάθομαι και περιμένω τον καλό μου! Χτυπάει το πρώτο κουδούνι, το δεύτερο κουδούνι και το τρίτο! Τα φώτα κλείνουν και εκείνος κατεβαίνει την πλατεία του θεάτρου τρέχοντας και κάθεται δίπλα μου χαμογελώντας και κάνοντας μου νόημα να μη μιλάω γιατί άρχισε το θεατρικό!

Το έργο υπέροχο! Συγκινητικό, ανθρώπινο, αγωνιώδες, με έξυπνο χιούμορ!

«Σου αρέσει;» τον ρωτάω. Δεν μου απαντάει. Μάλλον θα έχει απορροφηθεί από την πλοκή! Σκέφτηκα...

«Η μητέρα του πρωταγωνιστή δεν παίζει καταπληκτικά;» τον ξαναρωτάω. Πάλι δεν παίρνω απάντηση. Βρε απορρόφηση! Ξανασκέφτηκα...

Κι έρχεται η στιγμή που το δράμα κορυφώνεται! Η μάνα προσπαθεί να σώσει το γιο  από τους αδίστακτους που τον κυνηγούν, ο γιος αγωνίζεται να ξεφύγει, η κόρη κλαίει και οδύρεται, ο πατέρας εξαφανίζεται και μέσα στο θεατρικό πανδαιμόνιο ακούγεται η φωνή του Παύλου να φωνάζει... ΓΚΟΛ! ΓΚΟΛ! ΓΚΟΛ!

«Παύλο, τόση ώρα που σε ρωτούσα και δεν απαντούσες άκουγες με τ’ ακουστικά τον αγώνα;» Δεν υπάρχετε, εσείς οι άνδρες! Άρτος και... ποδοσφαιρικά θεάματα! Βρε, αυτή η στρογγυλή θεά! Σκληρή ανταγωνίστρια αποδεικνύεται! Πολύ σκληρή, κορίτσια!!