Χαμένο Περιστέρι

Χαμένο Περιστέρι

Είδα τα παιδιά στο δρόμο

και μου είπανε για σένα.

Είδα τα παιδιά στο στέκι 

και μου μίλησαν θλιμμένα.

Σ' είδαν πάλι να γυρίζεις

σαν χαμένο περιστέρι.

Σ' είδαν πάλι να λυγίζεις

μπρος στου θάνατου το χέρι.

18 χρονών κι ο κόσμος

μοιάζει κόλαση για σένα.

18 χρονών κι οι ελπίδες

ταξιδεύουν στα χαμένα.

Σε θυμάμαι... σαν πουλάκι

να ανοίγεις τα φτερά σου.

Σε θυμάμαι... που γελούσες

κι η ζωή ήταν δικιά σου.

Μα, η ζωή σού τη φυλούσε

στην απέναντι γωνία

κι εσύ, τότε -δίχως μάχη-

άλλαξες ευθύς πορεία.

Δεν είχες καμιά αγάπη

για να κρατηθείς λιγάκι,

δεν είχες κανένα χέρι

να πετάξει το φαρμάκι.

Ούτε χάδι, ούτε γέλιο

να σε κάνουν να ξεχάσεις,

ούτε μια ζεστή αγκάλη

ν' ακουμπήσεις, να κουρνιάσεις.

Ήσουν όμορφος σαν ήλιος,

φώτιζες φεγγάρι κι άστρα,

τώρα όμως, μες στο ψέμα,

γκρέμισες πύργους και κάστρα.

Τα παιδιά στη γειτονιά σου

λέν' "τη βγάζει, δεν τη βγάζει"

κι εσύ περπατάς μπροστά τους

σαν κορμάκι που αγιάζει...

(Αθήνα, 1998)