Κάποιο Βροχερό Βράδυ

Κάποιο Βροχερό Βράδυ

Είναι το βράδυ βροχερό

και το καράβι έχει φύγει,

σάλπαρε με κακό καιρό

μα η ανάγκη πάντα επείγει.

Τελειώσαν οι πολλές δουλειές

κι η μάνα στέκεται στο τζάμι.

Τι περιμένει; Τι θωρεί;

Μα η απάντηση δεν φτάνει.

Η κόρη γράφει του σχολειού

μαθήματα που δεν κατέχει,

μα ο νους της είναι στ' αγοριού,

η αγάπη είναι που αντέχει.

Πατέρας, γιος μιαν αγκαλιά

στο τζάκι πίνουν και γελάνε,

τραγούδια λέν' απ' τα παλιά

κι οι φλέβες έντονα χτυπάνε.

Είναι το βράδυ βροχερό

όπως εκείνο πριν δυο χρόνια,

"αγάπη" σ' έλεγα -θαρρώ-

και τυλιγόμουν στα σεντόνια.

Μαζί σου γέλαγα πολύ

μα κι έκλαιγα όταν φοβόμουν.

Σε ποιον αξίζει να πονά

και οι νυχτιές να τον στοιχειώνουν;

Σαλπάρω τώρα και εγώ

μ' εκείνο το παλιό βαπόρι,

το κοριτσάκι απ' το νησί

θα ψάξει του σχολειού τ' αγόρι.

(Αθήνα, 2009)