Paradise - COLDPLAY

Μικρή Πριγκίπισσα

Μικρή Πριγκίπισσα

'Ηταν σαν μικρή πριγκίπισσα

μες στο ροζ το φουστανάκι

που με δύο μάτια βρόχινα

έψαχνε για βατραχάκι.

Φόραγε τα δαχτυλίδια της

που γυαλίζαν και θαμπώναν

κι έπαιζε παιχνίδια του έρωτα

με ματιές που μαχαιρώναν.

Έπιανε τα μαγουλάκια της

μια από ντροπή και μια από νάζι

κι όταν κοίταζε επίμονα

έλαμπε σαν μαγικό τοπάζι.

Φίλησε χιλιάδες πριγκιπόπουλα

που έμοιαζαν με  πράσινα βατράχια

κι έδειξε σε πάμπολλους τις χάρες της

ψάχνοντας αγάπες μες στα βράχια.

'Ητανε μικρή, μα όμως πανέμορφη

σαν πυγολαμπίδα στο ποτάμι,

που όμως τα νερά του τήνε πνίξανε

κι όλη η ζωή πήγε χαράμι.

Χτες, ξανά την είδα που τριγύρναγε,

ρώταγε να βρει τον πρίγκιπά της...

τρύπιο ήταν το ροζ φορεματάκι της

ξέπλεκα τα καστανά μαλλιά της.

Πάνω στα αχνά τα μαγουλάκια της

κάθονταν τα δάκρυα σαν ζαφείρια,

σκόρπισαν οι χάντρες της στο πάτωμα

σπάσαν οι ελπίδες σαν ποτήρια.

(Θεσσαλονίκη, 2006)



All The Pretty Little Horses - CALEXICO

Βραδιά Καρναβαλιού

Βραδιά Καρναβαλιού

Ήταν βραδιά Καρναβαλιού

χτύπησες νευρικά την πόρτα,

ντυμένος ήσουν του κουτιού

λαχτάραγες να πάμε βόλτα.

Σου άνοιξα μ' ένα θυμό

δεν ήξερα αν θέλω να 'ρθω,

βαρέθηκα να προσπαθώ

και ν' αγαπώ για να υπάρχω.

Επέμενες όμως πολύ

δεν έφευγες αν δεν ερχόμουν,

τα λόγια στάζανε χολή

τα  χείλη που έσφιγγες... ματώνουν.

Μία στολή βρήκα παλιά

αερικό ή μπαλαρίνα,

δεν τη θυμάμαι τώρα πια

ξεθώριασαν όλα εκείνα.

Ούτε θυμάμαι τη γιορτή

περπάταγα χωρίς πυξίδα,

πάντα μ' οδήγαγες εσύ

να φύγω δεν υπήρχε ελπίδα.

Όλα τριγύρω ήταν θολά

μάσκες, κοστούμια ένα κουβάρι,

μα ξάφνου το μυαλό ξυπνά

ξεκαθαρίζει και φρενάρει.

Γυρίζει πίσω στα τρελά

τα όνειρα που 'χε ξεχάσει

ξαναθυμάται τα παλιά

και τρέχει κάτι να προφτάσει.

Πετάει μάσκες και στολές

πετάει ψεύτικα γελάκια,

η Σταχτοπούτα του χορού

σκοτίστηκε για τα γοβάκια.

Ήταν βραδιά Καρναβαλιού

στο δρόμο δυνατό το κρύο,

έφυγα μόνη μου γι' αλλού

κι ας με πονούσε το αντίο.

(Αθήνα... )



The Outsiders

Ο Ανδρέας

Ο Ανδρέας

Είχε δυο σημάδια από τατού

 στο δεξί του χέρι το αντρίκιο

κι όταν τσακωνόταν για το δίκιο,

φώναζε και τα 'δειχνε παντού.

Έπλαθε ταξίδια με το νου,

έλεγε θα φύγει γι' άλλες χώρες

κι όταν τον μουσκεύανε οι μπόρες,

η καρδιά του σάλπαρε γι' αλλού.

Όλοι τον περνούσαν για τρελό

επειδή είχε όνειρα μεγάλα,

μα ο Ανδρέας ζούσε τη ζωή

περιμένοντας καράβια άλλα.

Ήταν ταξιδιάρικο πουλί

που δεν είχε πουθενά λιμάνι

κι όταν τον κουράζανε πολύ,

έτρεχε να φύγει σαν αλάνι.

Μα ήτανε παιδί μες στην ψυχή του

και κανείς δεν το 'χε καταλάβει

κι όταν τυραννούσαν τη ζωή του,

πέταγε για μακρινά πελάγη.

(Αθήνα, 1995)



Εκείνο Το Καλοκαίρι

Γλυκόπικρο Κρασί

Γλυκόπικρο Κρασί

Γλυκόπικρο κρασί

και μια ζωή μισή

χωρίς την παρουσία σου.

Γλυκόπικρο κρασί

σε μια αμμουδιά χρυσή

μετράω την απουσία σου.

Η θάλασσα γυμνή

το βράχο προκαλεί

κι εγώ ζητάω άφεση.

Αμάρτησα πολύ

ζητώντας το φιλί

που μου 'ταξε η Λάχεση.

Σε έψαξα μακριά,

ανοίγοντας πανιά

για μέρη αταξίδευτα.

Σε έψαξα παντού,

μαζί καρδιά και νου,

με όνειρα ακήδευτα.

Σε βρήκα να πονάς,

τους γλάρους να κοιτάς

μ' ένα γιατί στο βλέμμα σου.

Η θάλασσα χλωμή

κι η θλίψη δυνατή

γέμιζε κάθε έγνοια σου.

Σε φίλησα απαλά

στα γκρίζα σου μαλλιά

και χάιδεψα την αύρα σου.

Γλυκόπικρο κρασί

μάς κέρασε η ζωή

και έσβησε το διάβα σου.

(Μάης, 2000)



BLUE VALENTINE

Κάποιο Βροχερό Βράδυ

Κάποιο Βροχερό Βράδυ

Είναι το βράδυ βροχερό

και το καράβι έχει φύγει,

σάλπαρε με κακό καιρό

μα η ανάγκη πάντα επείγει.

Τελειώσαν οι πολλές δουλειές

κι η μάνα στέκεται στο τζάμι.

Τι περιμένει; Τι θωρεί;

Μα η απάντηση δεν φτάνει.

Η κόρη γράφει του σχολειού

μαθήματα που δεν κατέχει,

μα ο νους της είναι στ' αγοριού,

η αγάπη είναι που αντέχει.

Πατέρας, γιος μιαν αγκαλιά

στο τζάκι πίνουν και γελάνε,

τραγούδια λέν' απ' τα παλιά

κι οι φλέβες έντονα χτυπάνε.

Είναι το βράδυ βροχερό

όπως εκείνο πριν δυο χρόνια,

"αγάπη" σ' έλεγα -θαρρώ-

και τυλιγόμουν στα σεντόνια.

Μαζί σου γέλαγα πολύ

μα κι έκλαιγα όταν φοβόμουν.

Σε ποιον αξίζει να πονά

και οι νυχτιές να τον στοιχειώνουν;

Σαλπάρω τώρα και εγώ

μ' εκείνο το παλιό βαπόρι,

το κοριτσάκι απ' το νησί

θα ψάξει του σχολειού τ' αγόρι.

(Αθήνα, 2009) 



Το Κορίτσι με τα Μαύρα

Τα Μαύρα Φόραγες

Τα Μαύρα Φόραγες

Ταξίδι στ' όνειρο

λαχτάρας χρώμα,

δυο μάτια πράσινα

κοιτούν το γιόμα.

Δυο χέρια απαίδευτα

σε αγκαλιάζουν,

δυο χείλη κόκκινα

φωτιές σού βάζουν.

Έρχεται η άνοιξη

γεμάτη χρώμα,

μα εσύ τα μαύρα σου

φοράς ακόμα.

Τα χείλη κόκκινα

σε διαολίζουν,

μα την ψυχούλα σου

δεν την αγγίζουν.

Η σκέψη πάλλεται,

ο νους σου τρέχει,

βάσανο η έγνοια της,

τέλος δεν έχει.

Τα χέρια που ήρθανε

να σ' αγκαλιάσουν,

μπορεί να το 'καναν

μα δεν σ' αλλάζουν.

Τα μαύρα φόραγες

και συνεχίζεις,

την άνοιξη έδιωξες,

χειμώνα χτίζεις.

Καρδιά με τραύματα,

ματιά σβησμένη,

ελπίδα που έφυγε,

ζωή χαμένη.

(Αθήνα... σαν να μην πέρασε μια μέρα)



Καλό ταξίδι, Whitney...

Χαμένο Περιστέρι

Χαμένο Περιστέρι

Είδα τα παιδιά στο δρόμο

και μου είπανε για σένα.

Είδα τα παιδιά στο στέκι 

και μου μίλησαν θλιμμένα.

Σ' είδαν πάλι να γυρίζεις

σαν χαμένο περιστέρι.

Σ' είδαν πάλι να λυγίζεις

μπρος στου θάνατου το χέρι.

18 χρονών κι ο κόσμος

μοιάζει κόλαση για σένα.

18 χρονών κι οι ελπίδες

ταξιδεύουν στα χαμένα.

Σε θυμάμαι... σαν πουλάκι

να ανοίγεις τα φτερά σου.

Σε θυμάμαι... που γελούσες

κι η ζωή ήταν δικιά σου.

Μα, η ζωή σού τη φυλούσε

στην απέναντι γωνία

κι εσύ, τότε -δίχως μάχη-

άλλαξες ευθύς πορεία.

Δεν είχες καμιά αγάπη

για να κρατηθείς λιγάκι,

δεν είχες κανένα χέρι

να πετάξει το φαρμάκι.

Ούτε χάδι, ούτε γέλιο

να σε κάνουν να ξεχάσεις,

ούτε μια ζεστή αγκάλη

ν' ακουμπήσεις, να κουρνιάσεις.

Ήσουν όμορφος σαν ήλιος,

φώτιζες φεγγάρι κι άστρα,

τώρα όμως, μες στο ψέμα,

γκρέμισες πύργους και κάστρα.

Τα παιδιά στη γειτονιά σου

λέν' "τη βγάζει, δεν τη βγάζει"

κι εσύ περπατάς μπροστά τους

σαν κορμάκι που αγιάζει...

(Αθήνα, 1998)



Κάστρο Νάξου

Στο Κάστρο το Παλιό

Στο Κάστρο το Παλιό  

Στο κάστρο το παλιό,

σαν το κρυφό σχολειό,

σ' αντάμωνα για χρόνια.

Κρατούσα αγκαλιά

τ' ανάκατα μαλλιά

με μια αγάπη αιώνια.

Στο κάστρο το παλιό,

κρυφτό, κυνηγητό

κι ήμουν η πριγκιπέσσα σου.

Μου 'φερνες θησαυρούς

από Μαυριτανούς

κι εγώ σκιρτούσα μέσα σου.

Ο ήλιος σαν φωτιές

περνούσε απ' τις ρωγμές

και κούραζε τα μάτια μας.

Παιχνίδι με το φως,

το σώμα και το πώς,

ζωήρευαν τα χάδια μας.

Στο κάστρο το παλιό

του φεγγαριού μιλώ

για το μακρύ ταξίδι σου.

Το βλέμμα πια θολό,

το χείλι σφαλιστό

κι εγώ φθαρτό στολίδι σου.

Στο κάστρο το παλιό

σαν κούκλα καρτερώ

να αφεθώ στα χέρια σου.

Τίποτα δεν ποθώ

μα που ήμουνα εγώ

δροσιά στα καλοκαίρια σου.

    (Νάξος 2004)