Κοχύλια από το Αιγαίο

Κοχύλια από το Αιγαίο

Δυο κοχύλια απ' το Αιγαίο

κολυμπάνε στα βαθιά,

θέλουνε να ταξιδέψουν

δε γυρίζουν στη στεριά.

Θέλουνε να δούνε χώρες,

θάλασσες, μικρές γοργόνες,

θέλουν να γευτούνε μπόρες

από άγριους κυκλώνες.

Δε φοβούνται, δε δειλιάζουν,

η ζωή είναι ταξίδι,

δε γυρίζουν στο λιμάνι,

έχουνε σαλπάρει ήδη.

Άκουσαν πως στην Ινδία

τα κοράλια έχουν χρώμα,

είναι κόκκινα, γαλάζια

και αλλάζουν κάθε γιόμα.

Άκουσαν πως τα δελφίνια

τραγουδάνε και χορεύουν,

άκουσαν πως οι γοργόνες

σαν Σειρήνες σε μαγεύουν.

Ιστορίες; Παραμύθια;

 Κι η αλήθεια μες στη μέση!

Και τη θέλουν τα κοχύλια

στο μουράγιο τους να δέσει.

Ζαλιστήκαν απ' το κύμα,

νύσταξαν απ' την αλμύρα

κι όμως δεν το βάζουν κάτω,

πολεμάνε με τη μοίρα.

Ψάχνουν πέρα απ' το Αιγαίο

για όλα αυτά που 'χουν ακούσει.

Μα... δε βρίσκουνε γοργόνες,

μόνο βράχια, φύκια, πούσι.

Κολυμπάνε κουρασμένα,

νοσταλγούνε την Ελλάδα.

Τώρα μάθαν, τώρα ξέρουν

πως το Αιγαίο είναι ζαλάδα!

Μια γλυκιά, γλυκιά ζαλάδα

σαν τον ύπνο μεσημέρι.

Πώς θα 'θέλαν να 'ρθει κάποιος

να τα πάρει από το χέρι!

Να τα πάει πάλι πίσω

στου Αιγαίου την αγκάλη.

Αυτή είναι η θάλασσά τους

και καμία, καμιά άλλη!

Κι ήρθε! Να ένα ψαράκι!

"Θα σας δείξω εγώ το δρόμο,

μη φοβάστε, δεν πειράζει,

το ταξίδι φτάνει μόνο!

Κι αν δε βρήκατε Νηρηίδες,

δελφινάκια και κυκλώνες,

κάνατε ένα ταξίδι

που θα μείνει στους αιώνες.

Θα το λέτε στα παιδιά σας,

στους ανέμους και στους ήλιους.

Το ταξίδι σας μετράει

κι η επιστροφή στους φίλους!"

(Αθήνα, 1996)